Kuyumculuk: Kuyumculukta, Trabzon’a özgü hasır bilezik yapımı öne çıkmakta olup, altın ve gümüş çeşitleri bulunmaktadır. Ayrıca, “telkari” tekniğiyle de çeşitli süs eşyaları (Takunya
süslemesi, resim çerçevesi, çay kaşığı vb.) yapılmakta ve ipek veya naylon tel üzerine burularak sarılan çok ince altın ve gümüş teller ile yapılan yöresel el sanatı Kazaz Sanatı da sürdürülmektedir.

Trabzon Bakırcılığı: Trabzon’daki el sanatı atölyeleri, geçmişden beri geleneksel olarak bakır, bronz ve pirinçten mutfak kapları ve çeşitli eşya yapımını sürdürmüşlerdir. Trabzon’un bir liman kenti olması da bu ürünlerin ihracatını kolaylaştırmıştır. Yapılan formlara örnek olarak; ocak kazanları, bakraçlar, ibrikler, güğümler, süt tasları, kapaklı hamsi tavaları, maşrapalar, kapaklı
sahanlar, tencereler ve mangallar gösterilebilir.

Taş işçiliği: Mimari süslemenin yanında, büyük değirmen taşları, el değirmenleri ve “pileki” taşları kısıtlı olsa da üretilmektedir. El değirmenleri buğday ve mısır yarması öğütmek için kullanılırken, “pileki” ise, eski evlerde üzerinde ateş yanan ve yanan ateşin ısıtmasıyla oluşan ısı ile ekmek pişirmeye yarayan yuvarlak şekilli taş bir teknedir.

Ahşap işçiliği: Ahşap, çevrenin ormanlık olması dolayısıyla, yapı malzemelerinde, başta şimşir kaşık olmak üzere kullanılan ev ve mutfak eşya ve gereçlerinde çok sık rastlanan bir malzeme olmuştur.

Dokumacılık: Bugün tüm Anadolu’da olduğu gibi, Trabzon’da da el dokumacılığında bir gerileme söz konusu olmasına rağmen, gerek turistik gerek kırsal kesimlerde yaşayan halkın talepleri
doğrultusunda, peştamal, keşan gibi günlük kullanım eşyalarının dokuması sayesinde bu sanat sürdürülmektedir.

Bıçakçılık: Sürmene bıçaklarının yapımı artık tarihe karışmaya başlamış olsa da sipariş üzerine, birkaç eski usta tarafından yapılmaktadır. Daha çok mutfak bıçakları ve çay kesme makasları üretilmektedir.